อยากทราบข้อคิดเห็นและคำแนะนำจากท่านผู้มีประสบการณ์ทำงานทั้งหลาย เพื่อสร้างขวัญกำลังใจสักหน่อยครับ
"เรื่องการโดนห่มเหงทางจิตใจ"
เริ่มต้นมีอยู่ว่า
รพ.ประกาศรับสมัคร.. ผมก็มาสมัครสอบ(ยากมาก) มีผู้สมัครเกือบ 20 คน
ประกาศอย่างชัดเจนว่า รับ 3 คน (1.ดูแลระบบ 2.บันทึกข้อมูล 3.บันทึกข้อมูล)
โดยการสอบปฏิบัติและสัมภาษณ์จากบุคคลภายนอก ผู้ได้เข้าทำงาน เรียงคะแนนตามหน้าที่
ผลการสอบ
1.ผมเอง (ม.6 ยังค้าง ป.ตรี)(จนท.บันทึกข้อมูล)
2.ชาย 1 คน(ป.ตรี)(จนท.บันทึกข้อมูล)
3.หญิง 1 คน(ป.ตรี)(จนท.บันทึกข้อมูล)
ข้อตกลงพอเข้าทำงาน 1(ผมคอมเต็มๆ)- - -
2,3 งานหลักบันทึกข้อมูลประจำฝ่ายอื่น แต่จะต้องทำส่วนคอมด้วย เช่น ซ่อม - ลงโปรแกรม - ทำเว็บ (ซึ่งตอนสอบเขาผ่านมาได้ แสดงว่าเป็น)
ผ่านมา 2 เดือน ผมต้องทำงานทั้งหมด ที่ 2 คนนั้นแบ่งไป(เพราะ 2 คนเขาไม่ทำกันเลย)
ผ่านมา 6 เดือน 2 คนนั้นได้ปรับตำแหน่งเป็น นวก.คอม
? (พิมพ์งาน ถ่ายเอกสาร) เงินเดือนขึ้น
ผมงานหนักขึ้น.. เพราะ 2 คนไม่ได้ช่วยไรเลย แต่ 2 คนสบายขึ้น ตำแหน่งสวย(T^T)
ผมรู้สึกว่า กำลังใจ ผมเหี่ยว.. คนมาพร้อมกัน.. อายุเท่าๆกัน พอได้ตำแหน่งดี แล้วงานเดิมไม่เอา.. หนักผมๆๆ
เวลาไปประชุมหรืองานเกี่ยวกับคอม ผมต้องจัดการหมด.. คนในที่ประชุมก็นึกว่า นวก.คอม คือผม แง่ว (ที่ไหนได้ นวก.คอม นั่งพิมพ์งาน ถ่ายเอกสาร อยู่ รพ.)
จากเริ่มต้นงาน เราก็สนิทกันดี แต่เวลาผ่านไป เขาตำแหน่งดีกว่า..ก็เรียกใช้เราซ่อมคอมไปแล้ว.. แงแง
ผมไม่ต้องการเงินเดือนขึ้น แค่อยากให้คนได้ตำแหน่ง นวก. ทำงานเกี่ยวกับตำแหน่งซะบ้าง งานผมจะได้เบาลงสมกับตำแหน่งผมซะหน่อย
ใครเจอแบบนี้.. มีขวัญกำลังใจอย่างไรบ้างครับ(ผมมีที่ไปคงไม่อยู่แล้วละ เดี๋ยวนี้งานหายาก)