เป็นกำลังใจให้นะ พี่ทำงานอยู่โรงพยาบาลมา 10 ปี ยอมรับว่าเหนื่อย(ค่อนไปทางเหนือยมากกว่ากว่าสุข) สำหรับการทำงานในโรงพยาบาลชุมชน ซึ่งก็ไม่มีผู้บริหารระดับใหญ่ของกระทรวงเขามองเห็นความเป็นลูกจ้างชั่วคราวของเราหรอก จนบางครั้งคิดว่าโรงบาลเป็นของแพทย์ + พยาบาลเท่านั้นแหล่ะ มีอะไรเขาก็ให้แพทย์กับพยาบาลเท่านั้น ทุกวันนี้พี่ว่า งานมันหนักก็จริง แต่เราก็สามารถสู้กับมันได้ แต่สู้กับคนนี้สิ เหนือยใจจริง ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ คิดเสียว่าคนมาจากร้อยพ่อพันแม่ คิดมากไปก็เท่านั้นเครียดเปล่า ๆ ทำวันนี้ให้ดี ทำในหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด อย่าให้คนอื่นเขามาว่าเราได้ ทำดีนะไม่มีใครเห็น แต่พระท่านรับรู้ได้ อย่างน้อยสุดใจเรารับรู้ว่าเราได้ทำดี มันก็เป็นสุขใจนะ ถ้าเหนื่อยนักก็หาเวลาพัก ชาร์ตแบตร่างกายให้เต็มที่ ลุกขึ้นมาสู้กับชีวิตต่อไป อนาคตจะเป็นอย่างไรช่างมัน ทำวันนี้ให้เต็มที่ และสู้กับมันให้ได้ ก้าวต่อไปอย่างมั่นใจ สักวันฟ้าคงเห็น และเปิดอนาคตที่สดใสให้เรานะ สู้ ๆๆ